متن زیر را دوست عزیزمان آقای محسن حسام مظاهری فرستادند ۱ در صفحه‌ی اول نشریه‌ی «آیه» شماره‌ی جدید تصویر محمد تیجانی نقش بسته است. تیجانی را کسانی که مباحث جدلی بین شیعه و سنی را در دو سه دهه‌ی اخیر دنبال کرده باشند، می‌شناسند: یکی از علمای اهل‌سنت که شیعه شد و کتاب‌های بسیاری هم در این باره نوشت ازجمله: «اهل سنت واقعی». تیتر اصلی جلد نشریه هم عنوان یکی از مشهورترین کتاب‌های اوست که در آن داستان تغییر مذهبش را شرح داده است:‌ «آن‌گاه هدایت شدم». (یعنی وقتی سنی بودم گمراه بودم.) روتیتر هم آمده است: «گفتگوی اختصاصی همشهری آیه با دکتر تیجانی که از علمای اهل سنت بود و شیعه شد». ۲ اصل نوزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی می‌گوید: «مردم ایران از هر قوم و قبیله‌ای که باشند دارای حقوق مساوی اند و رنگ، نژاد، زبان و مانند این‌ها سبب امتیاز نخواهد بود». در اصل دوازدهم هم شیعه‌ی اثناعشری به عنوان مذهب رسمی کشور اعلام شده و پشت‌بندش پنج مذهب اسلامی دیگر «دارای احترام کامل» دانسته شده‌اند. یکی از مصادیق احترام کامل، طبیعتاً احترام مذهبی است. ۳ طبیعی است که پیروان هر مذهب، آن را حق و مصداق هدایت و مذاهب دیگر را باطل و مصداق ضلالت می‌دانند. خودحق‌دانی و برتری‌جویی ویژگی اغلب مذاهب است. به تبع، پیروان هر مذهب می‌توانند تا آن‌جا که به توهین و تعرض به مقدسات مذاهب دیگر منجر نشود، مذهب خود را تبلیغ کنند. کاری که مشخصاً مبلغان دینی عهده‌دار آن اند. همچنین معتقدان هر مذهب این حق را دارند که برای تبلیغ از رسانه‌های مختلف بهره بگیرند. می‌توانند تبلیغ فردی کنند، نشریه و کتاب منتشر کنند، فیلم بسازند، شبکه‌ی ماهواره‌ای تاسیس کنند و... . اما آیا نظام سیاسی هم اجازه‌ی تبلیغ مذهبی دارد؟ آیا رسانه‌های دولتی و حکومتی و مرتزق از بیت‌المال هم حق دارند به نفع یک مذهب (ولو مذهب رسمی کشور) تبلیغ کنند؟ به نظر می‌آید پاسخ منفی است. ‌ ۴ نشریه‌ی «آیه» از مجموعه نشریات همشهری است که با بودجه‌ی شهرداری تهران منتشر می‌شود. تهران، شهری است که طبق آمارهای غیررسمی حدوداً بین ششصدهزار تا یک میلیون نفر مسلمان اهل سنت در آن سکونت دارند. حتا اگر این تعداد شهروند تهرانی هم در آن ساکن نبودند، چون این نشریه در گستره‌ی کل کشور توزیع می‌شود، به‌عنوان نشریه‌ای مرتزق از بیت‌المال این اجازه را نداشت و ندارد که مذهبی که بخش قابل توجهی از شهروندان کشور (و اکثریت مسلمانان جهان) به آن باور دارند را مصداق «گمراهی» بداند و درنتیجه آن‌ها را گمراه بخواند. طبیعی است که اگر صاحب‌امتیاز نشریه حوزه‌ی علمیه‌ی قم یا یک تشکل مذهبی بود، موضوع فرق می‌کرد. ‌ بماند که معلوم نیست به‌خصوص در شرایط امروز جهان اسلام، پرداختن به موضوع تغییر مذهب از سنی به شیعه (یا به‌عکس) آن هم با ادبیات منسوخ دکترتیجانی‌ای که متعلق به چند دهه قبل است، چقدر ضرورت دارد و اساساً کار صحیحی است. ‌